In 2016 schreef Ingeborg het boek Levenshaast. Daarin lees je dat er kanker in haar hersenen was gevonden, waarna ze als een gek intensief begon te leven. Uit vliegtuigen springen en tot de ochtend dansen op housefeesten. Genieten ten top, maar het was óók vluchten voor de realiteit. Een paar jaar geleden realiseerde ze zich: dit is het niet. Maar wat dan wel? Een lange en ingewikkelde zoektocht volgde.
Ingeborg schreef haar nieuwe gedachtes, anekdotes en bevindingen op in een tweede boek, Levenslef. Al snel wist ze dat de titel 'iets in die richting' moest zijn. "Levenslust, levensdurf, levenslef. Zoiets. Het gaat over het leven vastpakken en accepteren, in plaats van constant hysterisch te pieken", zegt de Ingeborg, die al langere tijd met het idee rondliep om nog een boek te schrijven. Eenmaal begonnen, ging het snel. "Binnen vier maanden stond alles op papier."
Langzame aftakeling
Na een positieve hersenscan vorig jaar kreeg Ingeborg de ingeving: "Nu gaat het goed met me, maar het feit is dat er kanker in mijn hersenen zit en ik nooit meer beter word. Vanaf hier gaat het alleen maar slechter en moet ik me langzaam voorbereiden op aftakeling. De tumorresten groeien nog steeds, al is het langzaam. Het was nu of nooit."
Op dit moment gaat het naar omstandigheden goed. De kanker houdt zich gedeisd en iets meer dan een jaar geleden werd ze bestraald. "De behandeling sloeg aan. Ik was een deel van mijn haar kwijt, maar dat heb ik nu weer terug. Los van vermoeidheidsklachten en wat andere ongemakken mag ik niet klagen. Ik richt mijn leven in op wat wel lukt. Af en toe doe ik een dutje: na mijn vrijwilligerswerk in het ziekenhuis ga ik bijvoorbeeld even liggen. Ook ga ik elke avond om 21.30 naar bed."
De vermoeidheid zorgt er soms voor dat Ingeborg wat slechter uit haar woorden komt. "Dan haal ik alles door elkaar. Beetje onhandig. Wel een komisch moment voor mijn kinderen van negen en elf jaar oud. Zij laten me allerlei onmogelijke woorden zeggen en dan liggen we met z'n drieën dubbel van het lachen. We zien er de humor van in. Het is nu eenmaal zo."
Het moet anders
Waar Ingeborg de eerste jaren alles uit het leven probeerde te halen door haar bucketlist af te werken, ontdekte ze geleidelijk aan dat dat niet werkte. "Dat escapisme, denken dat je weg kunt rennen van het probleem, leidde bij mij tot verwijdering. Van mezelf, maar ook van mijn dierbaren. Uiteindelijk kostte het me mijn relatie en wist ik: het moet echt anders."
"Ik ging met mezelf aan de slag", zegt Ingeborg, die in therapie ging, kennismaakte met ayahuasca en boeken las over persoonlijke ontwikkeling. "Ik wilde opnieuw beginnen en dat heb ik gedaan. De zoektocht naar geluk was lang, maar ik kijk er met een voldaan gevoel op terug. Dat betekent heus niet dat ik elke dag knetterblij uit mijn bed stap."
"Misschien was het meer een zoektocht naar senang zijn. Niet meer rondrennen op zoek naar iets wat ik niet ga vinden, in de hoop dat het betekenis geeft aan mijn laatste jaren, maar vrede hebben met wat er gaat komen, ongeacht wat dat is. Sinds ik de dood accepteer, ben ik er minder druk mee bezig en is het rustiger in mijn hoofd. Het leven voelt lichter."
Tijdens haar zoektocht stelde Ingeborg zichzelf vragen als: wat is nu echt belangrijk? "Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Dat zijn mijn kinderen. Ik leer nog elke dag van ze. Zij leven pas écht in het nu. Voor kinderen bestaat er niks anders dan dat felbegeerde snoepje uit de snoeppot. Wel of niet tv mogen kijken. Daarin meegaan helpt om mijn eigen sores te relativeren."
Ingeborg is blij dat ze de levenshaast van een paar jaar geleden kwijt is. "Daardoor had ik constant het idee dat ik iets moest. Dat leidde tot negatieve gedachtes die me niet loslieten. Tijdens mijn therapie leerde ik dat je je gedachtes niet bent. Dat klinkt misschien zweverig, maar het is wel waar. Je denkt dat je bang bent, maar je bent je angst niet. Als je dat onder controle weet te krijgen, kun je met één lange adem veranderen van iemand met een vol en druk hoofd, naar iemand die rust en acceptatie voor de situatie voelt. Nu denk ik: zolang ik niet weet wat er komt, maak ik me er geen zorgen over."
Altijd angst
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat wel. "Iedere hersentumorpatiënt heeft een zwaard van Damocles boven het hoofd hangen en ik spreek denk ik voor veel kankerpatiënten als ik zeg dat angst vrijwel altijd aanwezig is. Je kunt niks doen aan het feit dat je ongeneeslijk ziek bent. Maar door accepteren en relativeren kun je wel zorgen dat die angst minder wordt en in het beste geval zelfs verdwijnt."
In haar boek beschrijft Ingeborg onder andere dat ze ayahuasca drinkt met haar moeder. "Zij wilde heel graag mee. Dat vond ik zó bijzonder. Het was een intense, maar leerzame ervaring. Lag dat arme mens van zeventig jaar minstens zes uur lang brakend te trippen op een matje. Ik ben ontzettend trots op ons. Het bracht ons allebei daar waar we moesten zijn."
Dood omarmen
Van anderen had Ingeborg gehoord dat ayahuasca prachtige ervaringen met unicorns en regenbogen bracht. "Dat was bij mij niet het geval. Ik ervoer alleen maar dood, dood en nog eens dood. Die dood wilde gezien, gehoord en gevoeld worden. Eerst vocht ik ertegen, maar toen ik daarmee stopte ging het beter. Een feestelijke carnavalstrip was het niet, maar het heeft bracht wel inzicht. Sinds die trip ben ik niet meer bang voor de dood. Ik ben er vrienden mee geworden en heb geleerd 'm te omarmen."
Dat Ingeborg vrede heeft met de situatie, blijkt ook uit haar laatste ziekenhuisbezoek. "Ik moest weer langskomen voor een scan en dacht: als ik straks een slechte uitslag krijg, dan is het oké. Voorheen was ik daar altijd zó bang voor. Maar je valt niet zomaar dood neer door een hersentumor. In zeldzame gevallen gebeurt het, maar de kans dat je er van de één op de andere dag niet meer bent door kanker is vrij klein."
Naast de acceptatie zijn er nog steeds af en toe confronterende momenten. "Als ik aan mijn kinderen denk of naar ze kijk, pakt het me. Iedere keer. Het idee dat ik mijn kinderen niet meer zo lang kan meemaken als ik wil, is heftig. Ik zal nooit dat oude omaatje worden. Dat is pijnlijk. Tegen mijn verwachtingen in ben ik er nog. Dat had niemand gedacht. Maar ik maak me geen illusies dat ik zestig word."
Onverteerbaar
"Zelf zou ik nu vrij gemakkelijk afscheid kunnen nemen van het leven, maar voor mijn kinderen zou ik er zo graag nog wat langer willen zijn", zegt Ingeborg. "Ik weet heus wel dat het goed met ze komt. Ze hebben een fantastische vader en totdat het zo ver is, kan ik ze veel meegeven. Maar er komt een dag dat ik moet zeggen: 'Mama is er binnenkort niet meer'. Dat is onverteerbaar."
Ingeborg hoopt dat ze mensen kan steunen en inspireren met haar boek. "Bij ziektes als kanker ben je niet alleen ziek. Je hebt mensen om je heen die verdrietig zijn vanwege jouw pijn en het is mooi als we met elkaar die pijn kunnen delen, door herkenning te vinden in elkaars verhalen. Ook wil ik iets waardevols nalaten voor als ik er straks niet meer ben. Ik hoop dat ik dat op deze manier doe."
Ingeborg heeft een hersentumor: 'Ben er na negen jaar nog steeds' - RTL Boulevard
Read More
No comments:
Post a Comment