Ingrid heeft elke dag pijn, en dat al bijna 30 jaar lang. De pijn is zo ondragelijk dat haar leven volledig is ontwricht. Artsen weten nog altijd niet waardoor haar klachten precies worden veroorzaakt. "Ik werd en word vooral als lastige patiënt gezien."
"Het gaat vooral om pijn in mijn kleine bekken", vertelt de 54-jarige Ingrid. "Het voelt alsof er allemaal kleine glassplinters in het bekken heen er weer gaan en je stukmaken van binnen."
'Ik kan niet vluchten'
"Ik vergelijk het weleens met de pijn die je voelt als je per ongeluk kokend water over je heen krijgt. Je wilt direct vluchten", legt ze uit. "Maar ik kan niet vluchten, want het zit ín me."
Inmiddels kan Ingrid alleen nog maar liggen, soms lukt het om beetje onderuitgezakt zitten. "Anders wordt de pijn al gauw ondragelijk."
Zoektocht van bijna 30 jaar
Na een zoektocht van bijna 30 jaar is nog steeds niet duidelijk wat de precieze oorzaak van Ingrids klachten is, laat staan wat er tegen de pijn gedaan kan worden.
De artsen vermoeden dat ze in het verleden endometriose heeft gehad, een aandoening waarbij weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies buiten de baarmoeder groeit. "Sowieso had ik 28 jaar geleden een heel zware bevalling, waar medisch gezien zeker niet alles volgens het boekje verliep", vertelt Ingrid.
Antidepressiva, maar niet depressief
Volgens haar 'begon toen alle ellende'. Na haar bevalling kon ze opeens fysiek bijna niets meer. Zo viel ze van de trap af. "Ik ging naar de huisarts, die zei: 'Je hebt een postnatale depressie.' Mijn antwoord was: 'Ik ben niet depressief, ik wil niets liever dan voor mijn kindje zorgen en het optillen en verschonen. Maar dat lukt me niet vanwege de pijn.'"
Toch kreeg Ingrid antidepressiva voorgeschreven. Pas later bleek ze inderdaad niet depressief te zijn, maar een dubbele nekhernia te hebben. Tegelijkertijd begon de pijn in haar bekken op te spelen. Er volgden 7 operaties, maar de pijn ging niet weg. Sterker nog: door de operaties ontstond extra pijnlijk littekenweefsel.
Bekijk ook
'Voor gevoel niet serieus genomen'
Inmiddels vermoeden artsen dat haar ernstige klachten worden veroorzaakt door het Pelvic Congestion Syndroom, waarbij een kluwen spataderachtige bloedvaten in het bekken op zenuwen en weefsel drukt. Wat er gedaan kan worden om de zware pijn te verlichten, is echter een raadsel.
"Dat is misschien het allermoeilijkste, dat ik vooral als lastige patiënt werd en word gezien die in geen laatje past, en die niet goed geholpen kon worden", zegt Ingrid. "Ik heb heel vaak het gevoel gehad dat ik niet serieus werd genomen, en dat artsen me doorstuurden, simpelweg omdat ze zich geen raad wisten met de klachten die ik had."
Verzoek tot euthanasie
Ingrid is na jaren van pijn zo wanhopig dat ze kort geleden besloot een euthanasietraject in te gaan. "Bij de pijnpoli, bij de uroloog; overal kreeg ik te horen: 'Je bent uitbehandeld, we kunnen je niet meer helpen'", legt ze uit. "De huisarts begreep mijn verzoek om euthanasie."
Maar toen de eerste gesprekken over het euthanasieverzoek begonnen, met Ingrid zelf en met haar partner Frank, sloeg de paniek toe. "Ik dacht toen: ik wíl dit helemaal niet, ik wil leven, maar zonder die extreme pijn", zegt ze.
Bekijk ook
Motivatie om door te gaan
Ondertussen heeft een nieuwe arts Ingrid hoop gegeven door een behandeling in Zwitserland. "Daar zit de beste dokter op dit gebied, vertelde ze mij. Maar het is heel duur en wordt niet vergoed door mijn verzekering. Toch geeft het mij weer een beetje hoop, misschien kan het ooit ook in Nederland."
Ook het feit dat vrouwen met onverklaarbare klachten zich roeren en om aandacht vragen, motiveert haar om door te gaan. "Als er ook maar iets verandert, als we serieuzer worden genomen, en mijn verhaal er aan bij kan dragen dat andere vrouwen beter worden gehoord en behandeld, dan vind ik dat al heel wat."
Ingrid heeft onverklaarbare pijn en is de wanhoop nabij: 'De huisarts begreep mijn verzoek om euthanasie' - EenVandaag
Read More
No comments:
Post a Comment