Op oudjaarsavond gaat het mis. Stephanie van Horssen-de Kruif, op dat moment 23 weken en 5 dagen zwanger van haar eerste kind, krijgt pijn in haar rug. Ze heeft niet het flauwste vermoeden dat het om weeën gaat – daarvoor was het natuurlijk véél te vroeg.
Tot dan toe is de zwangerschap redelijk probleemloos verlopen. Goed, Stephanie was extreem misselijk geweest en er was iets afwijkends in de navelstreng geconstateerd tijdens de 20 wekenecho, maar dat was allemaal niet alarmerend. "We keken enorm uit naar de komst van onze dochter. Ik begon me net een beetje beter te voelen na al die misselijkheid van de eerste maanden en hoopte dat het genieten nou eens kon gaan beginnen."
Maar het tegenovergestelde staat hen te wachten. De rugpijn die Stephanie op oudjaarsdag voelt, wordt steeds heviger. "Eerst dacht ik nog: het zal wel bandenpijn zijn ofzo; ik zocht er niet echt iets achter. Maar op een gegeven moment werd het zo erg dat mijn man Ricardo mijn gezicht helemaal zag vertrekken van de pijn. 'Dit is niet goed', zei hij, en hij stond erop de verloskundige te bellen. Ik aarzelde, ik had al vaker gebeld zonder dat er iets aan de hand bleek te zijn en wilde geen zeur zijn."
'Je bent aan het bevallen'
Als ze toch hebben gebeld, komt de verloskundige ter geruststelling langs voor een controle. "Ze luisterde naar het hartje en dat was in orde. Vervolgens deed ze een inwendige controle en sprak ze woorden die ik nooit meer zal vergeten. 'Ik ga eerlijk tegen jullie zijn. Je hebt al 4 centimeter ontsluiting, je bent aan het bevallen.' Dan stort je wereld in. Ik dacht meteen: dit is veel te vroeg, dit gaat ze niet redden."
Met de ambulance wordt Stephanie naar het Erasmus MC gebracht, waar al een heel team klaarstaat. "Eenmaal in de verloskamer bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Ik begon ook steeds meer druk te voelen; persweeën denk ik. Ik probeerde ze weg te puffen, maar ineens braken mijn vliezen. Net als in de film, met een hele golf. Mijn lichaam nam het over. Ik kon het niet tegenhouden. Op dat moment zei de gynaecoloog: 'Je gaat nu bevallen, jullie dochter gaat nu geboren worden en ze gaat het niet redden.'"
Die harde woorden dringen op dat moment niet tot hen door. "Ik denk dat Ricardo en ik allebei dachten: dat zullen we nog weleens zien. Vrienden van ons hadden hun zoon ook veel te vroeg gekregen, met 25 weken, en dat is nu een gezonde jongen van 9. Daar hielden we ons aan vast."
Intens veel liefde
Een kwartier na aankomst in de verloskamer komt Rowena met twee keer persen ter wereld. "Dan hoop je op een actief, huilend baby’tje. Maar ze huilde niet, maakte geen enkel geluid. Ze bewoog wel, maar ze was verzwakt. Haar navelstreng werd doorgeknipt en ze werd bij mij gelegd. Ik voelde heel veel verdriet en pijn, maar ook intens veel liefde voor onze dochter. Ik nam haar helemaal in me op. Ze was gaaf en compleet; er was niets raars aan haar te zien, behalve dat ze natuurlijk erg klein was. Ik was zo bezig met haar bewonderen, dat ik me helemaal niet meer bewust was van de ernst van de situatie."
(Let op: de volgende foto kan als schokkend worden ervaren.)
Op dat moment vraagt Ricardo, die de hele tijd muisstil is geweest, huilend: 'Kunnen jullie echt niets doen?' "Dat deed hij met zoveel pijn en verslagenheid in zijn stem, ik hoor het soms nog steeds in mijn hoofd. Het schudde me wakker. Waarom ben ik niet aan het vechten voor het leven van Rowena? Waarom lig ik hier maar naar haar te staren?" Maar de boodschap van de artsen is pijnlijk duidelijk: ze kunnen echt niets meer voor Rowena doen. Een uur later overlijdt hun kleine meisje, in de armen van Ricardo.
Worstelen met schuldgevoelens
Als verdoofd komen ze de daaropvolgende dagen door, zich pijnigend met de waarom-vraag. Waarom was dit gebeurd? Stephanie worstelt daarnaast met schuldgevoelens: Rowena zat in haar lijf, had ze iets gemist? Dan belt het ziekenhuis, met de boodschap dat in de urine van Stephanie bacteriën zijn gevonden die op een blaasontsteking duiden. "Dat verbaasde me enorm; ik had helemaal geen klachten gehad. Ik vroeg meteen: kan dit de oorzaak zijn geweest van de vroeggeboorte? Dat wisten ze nog niet zeker, maar dat kon inderdaad."
Stephanie wordt 'compleet hysterisch', zegt ze. "Voor mij was dat de bevestiging dat het echt mijn schuld was geweest. Een blaasontsteking, dat voel je toch? Ik ben naar boven gerend, waar Rowena in een bedje lag, en heb haar huilend mijn excuses aangeboden. Ik kwam pas bij zinnen toen mijn man en schoonmoeder wat verstand in me wisten te praten."
Later blijkt de blaasontsteking inderdaad de oorzaak te zijn geweest. "Zoiets simpels, zoiets banaals, heeft gewoon het leven gekost van ons kind. Hoe was het mogelijk dat ik er niets van had gevoeld?" Stephanie heeft zich sindsdien uitvoerig in de materie verdiept.
"Veel meer zwangeren blijken blaasontstekingen te hebben waar ze niets van merken. Waarom wist ik daar dan niets van, als het zo gevaarlijk kan zijn? De verloskundige had helemaal in het begin wel gezegd dat ik aan de bel moest trekken als ik vermoedde dat ik een blaasontsteking had, maar als je geen klachten hebt, kun je ook niets vermoeden. Het enige wat er bij mij op had kunnen duiden, was het feit dat ik veel harde buiken had. Dat heb ik wel aangegeven op mijn controles, maar dat kan zoveel oorzaken hebben. Bij ons is de juiste link helaas niet op tijd gelegd."
Wat bij Stephanie ook steekt, is dat er in Nederland niet preventief wordt getest op blaasontstekingen bij zwangeren, terwijl dat in landen als België, Frankrijk en Duitsland wel gebeurt. "Als ik 100 kilometer verderop had gewoond had ik ook geen garantie gehad op een goede afloop, maar dan had Rowena in ieder geval een kans gehad. Het doet zo ontzettend pijn dat haar die kans is ontnomen. Had ik maar, had ik maar, had ik maar."
'Voorlichting móét beter'
Door haar verhaal te doen hoopt Stephanie te voorkomen dat andere zwangere vrouwen hetzelfde overkomt. "Als ik eerder had geweten hoe gevaarlijk een blaasontsteking tijdens de zwangerschap kan zijn, had ik zelf testjes gekocht om mijn urine te checken op bacteriën. En als die positief waren geweest, had ik alsnog naar de huisarts kunnen gaan voor een kweek ter bevestiging, gevolgd door antibiotica. Als je de informatie hebt, kun je zelf kiezen wat je daarmee doet. De voorlichting móét beter. Als ik dat kan bereiken, dan komt er in ieder geval nog iets goeds voort uit de dood van Rowena."
Preventief testen op blaasontsteking?
Waarom testen we in Nederland niet preventief op blaasontstekingen tijdens de zwangerschap, terwijl dat in de landen om ons heen wel gebeurt? Koen Deurloo, gynaecoloog bij het Diakonessenhuis in Utrecht, vermoedt dat dat te maken heeft met een belangrijke Nederlandse studie onder ruim 5.000 vrouwen. Die vond nauwelijks een verband tussen bacteriën in de blaas en zwangerschapscomplicaties, waaronder vroeggeboorte. "Maar niet alle studies wijzen dezelfde kant op", zegt Deurloo. "Andere landen maken daarom andere afwegingen."
Als er geen overtuigend bewijs is dat een medische interventie veel gezondheidswinst oplevert, kiezen we daar in Nederland volgens Deurloo liever niet voor. "Dat is een beetje onze cultuur. Als we preventief zouden gaan testen, zouden we ook een heleboel vrouwen onnodig testen, naar het ziekenhuis sturen en behandelen met antibiotica. Je voorkomt zo misschien enkele vroeggeboorten, maar dat heeft ook een prijs." In Nederland wordt overigens wél preventief getest bij risicogroepen. Dan gaat het bijvoorbeeld om vrouwen met suikerziekte, met aangeboren afwijkingen aan blaas of nieren of met een immuunziekte.
Geen of atypische klachten
Een blaasontsteking komt bij zwangeren vaker voor dan bij niet-zwangeren. 2 tot 7 procent van alle zwangeren heeft bacteriën in de blaas die geen klachten geven. Van die groep ontwikkelt 20 tot 50 procent een blaasontsteking met symptomen als koorts, pijn of frequent kleine beetjes moeten plassen. "Op zich is dat niet erg – als je klachten krijgt, kun je de ontsteking behandelen met antibiotica. Maar het komt ook voor dat je helemaal geen klachten hebt, of atypische. Dat kan gevaarlijk zijn."
Hoe vaak een onopgemerkte blaasontsteking tot een fatale vroeggeboorte leidt, is volgens Deurloo lastig te zeggen. "Het directe verband is moeilijk aan te tonen. De aanwezigheid van bacteriën in de blaas wordt weliswaar geassocieerd met vroeggeboorte, maar bij een vroeggeboorte kunnen ook een heleboel andere factoren meespelen."
De gynaecoloog durft niet te zeggen of er momenteel iets schort aan de voorlichting op dit gebied. "Maar het kan geen kwaad om er als beroepsgroep nog alerter op te zijn dat een blaasontsteking ook atypisch kan verlopen en om zwangeren daar goed over te informeren. Krampen, bloedverlies, frequent kleine beetjes plassen – dat kunnen tekenen zijn dat je een blaasontsteking hebt. Trek dan aan de bel."
Stephanie verloor haar ongeboren dochtertje door een blaasontsteking - RTL Boulevard
Read More
No comments:
Post a Comment