Dat was een onmogelijke opdracht; hoe kon ze nou afscheid nemen van haar zoontjes van bijna 3 jaar? Misschien was er toch nog één laatste mogelijkheid, stelden haar artsen voor. Er was net een experimentele immunotherapie beschikbaar. Wie weet zou die nog iets voor haar kunnen betekenen.
En toen gebeurde er een wonder: na twee infusen bleek de tumormarker, een stof die het lichaam aanmaakt als reactie op kanker, sterk te dalen. Anderhalf jaar later bleken zelfs bijna alle plekjes op de scan verdwenen. Tot stomme verbazing van haar behandelaars. ‘Ze hadden nog net geen slingers opgehangen. Maar mijn oncoloog zei: ‘We zien echt helemaal niets meer op de scan. Alle tumoren zijn verkalkt of zelfs helemaal weg. Pak de draad van je leven maar weer op.’’
Ondertussen stroomden de felicitaties van haar omgeving binnen. Wat was dit geweldig zeg. Na zeven jaar kanker kon die Claudia weer lekker aan de slag, terug naar haar oude leven. Terwijl ze zelf juist werd overvallen door moedeloosheid. ‘Want hoe moest dat dan, mijn oude leven weer oppakken? Na zo’n lange tijd? Van dat leven was nauwelijks meer iets over. Het voelde als ganzenbord: keer terug naar start. Terwijl ik alles opnieuw moest uitvinden.
‘Vóór mijn ziekte had ik mijn eigen bedrijf gehad. Maar dat leven van toen was een jas die me niet meer paste. Ik had zo veel schade opgelopen door alle behandelingen. Ik had nog steeds last van epilepsie, was doodmoe. Voor mijn gevoel moest ik weer helemaal opnieuw leren lopen.’
'Ieder mens heeft maar een enkeltje. Pas als je dat accepteert wordt het leven echt mooi' - de Volkskrant
Read More
No comments:
Post a Comment