Wie krijgt een prik tegen het virus en wie niet, dat is de kwestie, en Okke heeft er recht op met zijn hoge medische prioriteit maar krijgt ‘m niet. Hij ‘valt tussen wal en schip’, net als veel anderen; de instanties staan op de kade en schudden het hoofd, nee, nee, zo zou het niet moeten gaan, maar niemand vist hem uit het water. Dat past niet in de protocollen.
Eerst: Okke Lucassen klaagt niet, hij voegt zich naar de levensgevaarlijke omstandigheden en gunt het medicijn aan mensen die het nog harder nodig hebben. Maar die hebben er geen recht op, volgens de protocollen, en hij wel. Hij weet wat het is om op de ic te liggen.
Okke ontvangt op zijn terras, op zeer ruime afstand, muts op jas aan, er ligt een dekentje klaar en er staat een terrasverwarmer. Buiten is de enige mogelijkheid. Zodra het virus voet aan wal zette in Nederland trok hij zich terug, verhuisde zelfs, want samenwonen vergroot het blootstellingsniveau. Dertien maanden is hij niet naar kantoor geweest, en nauwelijks verder dan het park aan de overkant, ‘al die tijd heb ik niemand aangeraakt’. Zijn haar is gegroeid tot op de schouders.
Hij is geboren met congenitale sferocytose: zijn rode bloedcellen zijn bolvormig waardoor het lichaam ze niet herkent en afbreekt. Een auto-immuunziekte die leidt tot bloedarmoede, vermoeidheid, gebrek aan zuurstof en een verzwakte afweer, en die zijn milt zo deed opbollen dat hij operatief moest verwijderd. Dat maakt hem een eenvoudige prooi voor het virus: wordt hij ziek, dan wordt hij doodziek.
Bij het inenten van de medisch kwetsbaren toont de staat z’n bureaucratische gezicht. Er is een gedetailleerde lijst met hoogrisicogevallen, opgesteld door het RIVM, de rest moet wachten op z’n beurt. De GGD Noord-Limburg probeerde een geitenpaadje door overgebleven vaccin aan kwetsbaren te gunnen, maar werd tot de orde geroepen: de landelijke baas van de GGD, Sjaak de Gouw, zei op de radio dat het oneerlijk was. Er zou eens iemand voordringen.
Prikken als gunst, niet als manier om de druk op de ziekenhuizen te verlagen. Later zei minister De Jonge weer dat het een ‘misverstand’ was, zonder duidelijk te maken hoe en wat – de bureaucratie bijt zichzelf graag in de staart. En onderwijl prikt België z’n restvaccin gewoon bij iedereen die dat wil, een simpel systeem dat van vaccineren een feest maakt, zoals het was bedoeld.
Okke heeft recht op het vaccin, zijn aandoening staat letterlijk in de richtlijn. Hij belde de huisarts, die hem zei te wachten op een uitnodiging van het RIVM. In de Facebookgroep van lotgenoten kwam de ene na de andere voorbij, ‘in een juichstemming’, Okke hoorde niks. Het RIVM verzamelde de namen bij de ziekenhuizen, en Okke is niet meer onder behandeling van een specialist. Jezelf melden was onmogelijk – hij kwam niet op de lijst.
Drie weken lang belde Okke alle betrokken organisaties, tot aan het ministerie, ‘en iedereen vindt het erg, maar niemand kan wat doen’. ‘Ik voel me soms net een bedelaar. Ik dring me niet op, maar als ik nu de boot mis, ben ik met mijn leeftijd pas als laatste aan de beurt.’ Hij is 26. Werkt als wetenschapper aan complexe veiligheidsvraagstukken, hij is een slimme, zelfstandige gast – stel je de kwetsbaren voor, zegt Okke, die niet zo assertief en wendbaar zijn als hij. Niemand die ze ziet.
Zodra de pandemie begon meldde Okke zich bij het ziekenhuis, dat hem niet wilde als patiënt: te druk met corona, niet urgent. Nu verwijst de huisarts hem opnieuw en is het te laat: de categorie hoogrisicopatiënten is door het RIVM gesloten. Hij is bureaucratisch vergeten, en niemand is in staat dat recht te zetten. ‘Het achterliggende probleem is dat er niet genoeg vaccins zijn. Dat begrijp ik wel. Maar dit is toch echt onnodig.’
En hoe complex is dit vraagstuk nu eigenlijk – waarom is er geen algemene risicogroep bedacht, voor mensen zoals Okke. Of een hardheidsclausule, eenvoudig, eerlijk en ter ontlasting van de ziekenhuizen. De grote vraag van dit vaccinatiebeleid blijft toch waarom het zo bureaucratisch moet, terwijl het vaccineren ook een bevrijdingsfeest kan zijn.
Uiteindelijk belandde Okke bij een ministeriële telefoonlijn, opgericht om mensen te helpen die zijn vastgelopen in de staatscarrousel, ‘Het Juiste Loket’ genaamd: bureaucratie die met bureaucratie probeert de bureaucratie te begrijpen.
Hij heeft ze alles uitgelegd en wacht op antwoord.
Waarom een jonge man met een hoog medisch risico geen prik krijgt tegen het virus (antwoord: bureaucratie) - Volkskrant
Read More
No comments:
Post a Comment