N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data92212079-fd070b.jpg)
De aantrekkingskracht van kwaliteit is van alle tijden. Keukens waar de meest briljante gerechten worden bereid. Ateliers waar gigantische meesterwerken op het doek worden gezet. Uitgeverijen waar de gouden griffels je om de oren vliegen of voetbalteams waar de prijzenkast ieder jaar verder uitpuilt. Wie als jongeling in zijn bed lag te dromen van heldendom en een beetje lef had, trok er op een dag op uit om een poging te wagen dichter bij het vuur te komen. Uren uien snijden, kwasten schoonmaken, krantenknipsels sorteren of lijnen witten; het maakte niet uit. Al was je de allerjongste, de meest onervaren en dus soms ook de meest onzichtbare, je behoorde tot een groter geheel waar iets bijzonders werd gedaan.
Al krijgen de recepten van dokters geen ster en ligt zelfs het salaris van een medisch specialist ver onder dat van Lionel Messi, de geneeskunde had ook altijd zo’n zelfde aantrekkingskracht. Fotoboeken vol van kinderen die met stethoscoop en plastic scalpel in de aanslag staan, vastberaden om deze ooit te verruilen voor een echt exemplaar. En nog steeds is geneeskunde een populaire studie en starten er elk jaar duizenden studenten in de hoop hun droom waar te maken. En als je dan eindelijk na zes lange jaren afgestudeerd bent en jezelf arts mag noemen, breekt de tijd aan dat je de keuken in mag. Dichter bij het vuur.
Schaars en gewild
Toch lijkt de glans een beetje verdwenen. Van oudsher is chirurgie een populair vak. Actie, samenwerken, een probleem kunnen oplossen. Het zijn zaken die makkelijker te verkopen zijn dan sommige vakken in de geneeskunde die je pas op latere leeftijd gaat waarderen. Vacatures voor anios-plaatsen (arts-assistent niet in opleiding), ‘de jongste bediende’, waren dan ook, zeker in de Randstad, schaars en graag gewild. Maar sinds enkele maanden staan er in verschillende ziekenhuizen meerdere vacatures open en moeten we actief op zoek naar jonge collega’s.
Het is waar. Je wekker gaat om zes uur en je moet je omkleden in een hok met andere collega’s in een verwassen pak en een paar klompen. Heel anders dan een Van Moof-fiets en een barista in je kantoortuin die een flat white met havermelk voor je maakt. Er zijn ook een heleboel oude heren en dames chirurgen die je met allerlei stomme klusjes opzadelen, omdat ze begaan zijn met hun patiënt. Dan kan je soms dus niet je fifteen-minute vitamine D powerwalk rond lunchtijd doen. En als je bij een doodzieke patiënt wordt geroepen om vijf uur ’s middags die dan ook nog van pure ellende half over je heen braakt, is dat niet per se iets om op je Insta te posten. Dat klopt. Maar je behoort wel tot een groter geheel waar iets bijzonders wordt gedaan.
Een fout maken is niet leuk, maar je leert iets en anderen vangen je op
Ik las van de week in de krant dat zo’n 15 procent van de jongeren tussen de vijftien en de vijfentwintig jaar zich eenzaam voelt. Het wordt geduid als een effect van de coronacrisis. Ik ben geen psycholoog, maar als ik om me heen kijk denk ik dat de pandemie ons vooral nog meer in staat heeft gesteld om ons digitaal af te sluiten van de echte wereld. Mijn jongere collega’s en ook juist de groep die ervoor kiest om niet meer mijn collega te zijn, zijn niet minder bevlogen en hebben ook niet minder dromen. Het lijkt wel alsof ze minder gewend zijn aan alledaagse confrontaties, mislukkingen, schaamtevolle momenten die onherroepelijk gepaard gaan met een leerproces. Iemand bellen in de dienst, een infuus mis prikken of een fout maken ten overstaan van een volle zaal: het is niet leuk, maar je leert iets in een groep en anderen vangen je op.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/06/data87157253-d4847b.jpg)
Generaties hebben elkaar nodig
Misschien heeft deze generatie wel geleerd om niet zo veel vertrouwen te hebben in hun ‘meesters’. Ze kiezen meer voor zichzelf. Want wat kan je nou eigenlijk verwachten van een generatie die willens en wetens fossiele brandstoffen blijft gebruiken, vlees blijft eten en meer ruzie onderling maakt dan naar een constructieve oplossing zoekt?
Toch hebben generaties elkaar nodig. Om van elkaar te leren maar ook om voldoening te halen uit zaken die niet te vatten zijn in een aantal likes of een prestigieuze titel. Dus, ben je een jonge dokter en voel je je eenzaam, kom bij ons de kwasten schoonmaken, dan halen wij je flat white.
Opinie | De glans van het artsenvak lijkt verdwenen - NRC
Read More
No comments:
Post a Comment