[unable to retrieve full-text content]
Het verhaal van Gosse Jongstra raakt mij, omdat het zo herkenbaar is. Tot in de kleine details is het exact de ervaring die ook wij hebben gehad toen mijn zwager (met vasculaire dementie en alzheimer) moest worden opgenomen in een zorginstelling. Gelukkig had hij op het moment suprême het gesprek thuis met een beoordelaar van het CIS – een helder moment. Tot ons aller verbazing zei hij opeens: ‘Natuurlijk moet ik opgenomen worden. Mijn vrouw kan dit niet meer.’ Meteen erna verdween ook bij hem weer alles in de mist in zijn hoofd. Hij wist zelfs de weg niet meer in zijn eigen huis.
Ook wij hadden bijzonder veel steun aan de casemanager van het plaatselijke verzorgingshuis. We zagen hoe zij moest manoeuvreren tussen de regels door. De officiële richtlijnen zijn niet afgestemd op de dagelijkse praktijk als het gaat om mensen met dementie. De paradox: als mensen niet adequaat antwoorden, kunnen ze niet vrijwillig geplaatst worden; als ze wel in staat zijn om te antwoorden, zijn ze (nog) niet aan plaatsing toe. Ziedaar het dilemma. Met veel kunst- en vliegwerk moet er dan een passende oplossing gezocht worden. De hulpverleners knijpen een oogje dicht, als je geluk hebt.
Kortom: hoog tijd dat hier aandacht voor is en dat de richtlijnen beter worden afgestemd op de praktijk. Ik wil hier nadrukkelijk zeggen dat alle zorgverleners met wie wij in deze periode te maken hadden, een grote steun waren. Dankzij deze mensen wordt veel in goede banen geleid, ondanks de gebrekkige wettelijke kaders.
Rita Kusters, Einighausen
Het schrijnende verhaal van Gosse Jongstra had voorkomen kunnen worden door tijdig een levenstestament te laten opstellen en hierin vast te leggen wie in geval van wilsonbekwaamheid de gevolmachtigde wordt.
Ank Dudycz, Breda
Dat iemand, na een ervaring als beschreven in genoemd artikel, nog moeite doet voor mensen die na hem komen, gun je toch op zijn minst dat hij gehoord wordt.
Ik hoop dat degenen die opgeroepen worden door Gosse Jongstra, voormalig communicatietrainer en partner van iemand met de diagnose vasculaire dementie, het artikel ook hebben gelezen en hun gezonde verstand gebruiken. Een plekje op de agenda moet om te beginnen toch kunnen. Een oproep tot vermenselijking is geen loze kreet.
Gré Schilder-Schokker, Volendam
Het relaas van Gosse Jongstra is helaas zeer herkenbaar. Ook mijn dementerende moeder is in de afgelopen maanden door hetzelfde traject gegaan. Nadat samen met de casemanager was vastgesteld dat mijn 80-jarige vader de zorg niet meer kon opbrengen en plaatsing in een verpleeghuis noodzakelijk was, moest ook mijn moeder een surrealistisch gesprek voeren met een medewerker van CIZ.
Ik herinner me nog onze verbazing toen wij hoorden dat mijn moeder, al lang niet meer wilsbekwaam, zélf de beslissing zou moeten maken over haar opname. Natuurlijk stemde zij niet in, en artikel 21 werd in werking gesteld. Inmiddels zit zij in een verpleeghuis, waar zij de liefdevolle zorg en aandacht krijgt die ze nodig heeft.
Ter aanvulling op het artikel wil ik nog melden dat na uitspraak van de rechter, opname binnen vier weken dient plaats te vinden. Dat betekende voor mijn moeder dat ze niet geplaatst kon worden in een verpleeghuis van mijn vaders voorkeur. Het gevolg is dat hij nu een enkele malen per week 43 kilometer (enkele reis) moet rijden om mijn moeder te bezoeken. Ik sluit mij aan bij de oproep van Gosse Jongstra dat er een verandering moet komen in het besluitvormingsproces tot opname.
Ivo van Barneveld, Soest
Met verbijstering heb ik het aangrijpende relaas van Gosse Jongstra over de plaatsing van zijn dementerende partner in een verpleeghuis gelezen. Aan het eind vraagt hij zich af wie deze gang van zaken bedacht heeft. De vraag zou beter kunnen zijn: waarom is dit bedacht. Antwoord: hetzelfde wantrouwen bij de overheid dat ook geleid heeft tot het toeslagenschandaal.
Wim Brussel, Arnhem
De oproep van Gosse Jongstra tot maatwerk en vermenselijking van de artikel 21-procedure van de Wet zorg en dwang, is goed invoelbaar voor wie dit zelf meemaakt in de werk- of privésituatie. Maar hoe ontluisterend en verdrietig die situatie ook kan zijn: artikel 21 biedt voldoende helderheid en houvast voor maatwerk. Alleen wordt de wet niet door iedereen op de juiste manier geïnterpreteerd en uitgevoerd.
Als de CIZ-onderzoeker in het voorbeeld van Jongstra zegt: ‘We komen niet verder zo, ik heb geen ja gehoord’, zou je kunnen concluderen dat die medewerker de kern van artikel 21 niet begrijpt, of een cursus gesprekstechnieken nodig heeft. Het gaat immers niet over de vraag of iemand bereid is tot opname of niet, maar of iemand niet meer in staat is te begrijpen wat die vraag inhoudt (onvrijwillig). Bij een overduidelijk ‘ja’ zou het een vrijwillige opname worden, waarbij er geen artikel 21 wordt afgegeven. En bij een overduidelijk ‘nee’ is er pas sprake van verzet, waarbij ook geen artikel 21 kan worden afgegeven. Wat ‘overduidelijk’ inhoudt, is en blijft een grijs gebied, waardoor uitvoering van de wet per definitie maatwerk is.
Alle door Jongstra beschreven antwoorden van zijn vrouw, in de context van haar situatie, geven een duidelijk beeld van geen bereidheid (niet kunnen overzien dus onvrijwillig) maar ook geen verzet: precies waar artikel 21 voor bedoeld is: noch bereidheid, noch verzet. Geen ja, maar ook geen nee. Het gesprek met de CIZ-medewerker had dus geruststellender kunnen verlopen voor Jongstra en zijn vrouw. Gelukkig besloot het voltallige CIZ-team uiteindelijk wel tot artikel 21.
Arjen Oldenhuis, zorgbemiddelaar, Rotterdam
Wilt u reageren? Stuur dan een opiniebijdrage (max 700 woorden) naar opinie@volkskrant.nl of een brief (maximaal 200 woorden) naar brieven@volkskrant.nl
[unable to retrieve full-text content]
Arts over rotavirus: 'Ook gezonde kinderen kunnen in ziekenhuis belanden door uitdroging' ADHele verhaal bekijken via Google NieuwsBijwerkingencentrum Lareb adviseert verder onderzoek naar een verband tussen coronavaccins en gezondheidsklachten die lijken op het postcovidsyndroom. Wat weten we over de klachten? En waarom is verder onderzoek nodig? Zes vragen over het mogelijke verband tussen coronavaccins en deze medische klachten.
In Nederland zijn in totaal zo'n 40 miljoen coronaprikken gezet. Dat is inclusief herhaalprikken en verschillende boosterrondes. Vooral mensen met een kwetsbare gezondheid en ouderen hebben meerdere boosters gehad.
Lareb heeft 2.282 meldingen over gezondheidsklachten ontvangen na een coronavaccin. Het bijwerkingencentrum ontving de meldingen via zijn online meldpunt. De klachten hielden langer dan zes maanden aan en ontstonden binnen 28 dagen na het vaccin.
78 personen die een melding hebben gedaan hebben dezelfde klachten, die lijken op de klachten van het postcovidsyndroom (ook bekend als long covid). "Maar daarmee zeggen we nog niet dat het long covid is", zegt Lareb-directeur Agnes Kant.
Het bijwerkingencentrum meldt in een rapport dat er geen bewijs is dat de vaccins de oorzaak van de klachten zijn. Lareb constateert alleen dat er bij verschillende personen dezelfde soort langdurige klachten opkwamen in de weken na de vaccinatie en adviseert om daar verder onderzoek naar te doen.
De 78 mensen met postcovidachtige klachten hebben last van een combinatie van klachten, die per persoon iets verschillen. Denk aan kortademigheid, vermoeidheid, hartkloppingen, duizeligheid en verminderd concentratievermogen. "Juist vanwege de combinatie dachten wij: dit lijkt veel op de klachten van long covid", zegt Kant. Sommige mensen hebben aan Lareb laten weten dat ze door hun klachten niet normaal kunnen leven.
"We zijn gestart met een inventarisatie van wat we aan langdurige klachten hebben gevonden", zegt Kant. "Toen zijn we gaan zoeken naar patronen. Daar kwamen deze 78 personen naar boven, waar we verder op zijn gaan focussen."
Kant benadrukt dat het vinden van de postcovidachtige klachten niet het doel van het onderzoek was. "We zijn niet actief op zoek geweest naar klachten die op long covid lijken, maar we zijn erop uitgekomen."
Buiten de groep van de 78 personen heeft Lareb weinig opmerkelijks gevonden tussen de meldingen. "Het ging vooral om klachten die al bekend waren in de bijsluiter van de vaccins of die bij andere vaccinaties ook voorkomen", vertelt Kant. "Opgezwollen lymfeklieren of pijn aan de arm kunnen ook langer duren dan we normaal zien, maar die klachten kenden we al."
Volgens Lareb geeft het vaccin van de ene fabrikant geen groter risico op klachten dan de vaccins van andere fabrikanten. Het lijkt er vooralsnog niet op dat een vaccin van een specifieke fabrikant veel vaker klachten veroorzaakt.
Lareb kan niet uitsluiten of corona een oorzaak van de klachten is. "Mensen die 28 dagen voor de klachten positief getest zijn, hebben we uitgesloten uit de selecte groep", zegt Kant. "Maar daarmee is corona nog niet helemaal uitgesloten. Er zijn mensen die niet wisten of ze besmet waren, omdat ze geen test hebben gedaan. Of omdat ze niet het vermoeden hadden dat ze corona hadden."
Kant hoopt dat verder wetenschappelijk onderzoek hier uiteindelijk duidelijkheid over kan geven. "Als de oorzaak van long covid gevonden wordt, kan dat hopelijk ook duidelijk maken of de klachten van onze onderzoeksgroep wel of niet door vaccins komen."
De mensen die deze klachten kregen na een vaccin voelen zich vaak niet gezien, zegt Eline Hofman. Zij is huisarts en medisch adviseur bij C-support, een organisatie die mensen met postcovid en aanhoudende klachten na vaccinatie ondersteunt en adviseert.
"Het is erkenning voor deze patiënten dat er goed naar hun problemen gekeken wordt. Zij hebben klachten na hun vaccinatie, maar de aandacht gaat eigenlijk vooral uit naar patiënten met postcovid", weet Hofman. "Als er een verband tussen hun klachten en de vaccinatie bestaat, is het belangrijk dat dit wordt aangetoond. Vervolgens kan er net als bij het postcovidsyndroom worden gezocht naar behandelmogelijkheden."
"Wat ook speelt is dat de mensen die kampen met klachten na vaccinatie geen recht hebben op een herstelzorgregeling. Zo'n regeling bestaat bijvoorbeeld wél voor patiënten met postcovid. Het ontbreken van zo'n regeling draagt ook niet bij aan erkenning en herstel."
[unable to retrieve full-text content]
[unable to retrieve full-text content]
Ontdekking kan leven van duizenden Nederlanders veranderen: 'Niet één, maar vijf soorten alzheimer' ADHele verhaal bekijken via Google NieuwsDe testen meten de eiwitten beta-amyloid en p-tau217, omdat deze zich ophopen in een brein van iemand met Alzheimer. De test kan zelfs Alzheimer aantonen voordat iemand symptomen heeft.
De bloedtest is eenvoudig en bleek tot 96 procent nauwkeurig bij het identificeren van verhoogde niveaus van beta-amyloid en tot 97 procent bij het identificeren van p-tau217.
"80 procent van de individuen zou definitief gediagnosticeerd kunnen worden op basis van een bloedtest zonder enig ander onderzoek", claimt hoofdauteur Nicholas Ashton in The Guardian.
Er zijn aanwijzingen dat de medicijnen donanemab en lecanemab de cognitieve achteruitgang van Alzheimer-patiënten kunnen vertragen. Mensen die voor de medicijnen in aanmerking willen komen, moeten bewijzen dat ze amyloid in hun brein hebben. Voor hen kan de bloedtest een uitkomst bieden. Beide medicijnen zijn (nog) niet beschikbaar in Nederland.
Ashton, verbonden aan de Universiteit van Göteborg (Zweden), waarschuwt voor positieve testresultaten bij mensen zonder symptomen. Het is namelijk niet bewezen dat de Alzheimermedicijnen dan effectief zijn.
In plaats daarvan raadt hij het vooral aan voor artsen. Zij kunnen de test gebruiken om te kijken welk type dementie iemand heeft. Dat kan helpen bij de behandeling.
Kameroen is maandag als eerste land ter wereld gestart met een routinematig vaccinatieprogramma tegen malaria. De verwachting is dat het programma jaarlijks tienduizenden kinderlevens in Afrika redt.
De Britse medicijnfabrikant GSK deed zo'n veertig jaar over de ontwikkeling van het zogenoemde RTS,S-vaccin. Het vaccin moet samen met bestaande hulpmiddelen, zoals klamboes, de strijd tegen malaria aangaan. Door de ziekte overlijden in Afrika per jaar bijna een half miljoen kinderen onder de vijf jaar.
Na succesvolle proeven in onder meer Ghana en Kenia is Kameroen nu het eerste land dat doses via een routinematig vaccinatieprogramma toedient. Negentien andere landen willen het programma dit jaar ook uitrollen, laat vaccinalliantie Gavin weten.
Het is de bedoeling dat zo'n 6,6 miljoen kinderen in deze landen tussen 2024 en 2025 tegen malaria worden gevaccineerd. "We hebben lang op een dag als deze gewacht", zei Mohammed Abdulaziz van Africa Centers for Disease Control and Prevention.
Kinderen ontvangen in totaal vier doses van het vaccin. Volgens Amerikaanse onderzoekers is de prik daarna in ten minste 36 procent van de gevallen effectief. Dat houdt in dat het meer dan een op de drie levens zou kunnen redden.
Het aantal jongeren dat de pil slikt of een condoom gebruikt neemt af. Een op de vijf jongeren gebruikt geen anticonceptie. In 2017 was dat nog een op de tien. Dat blijkt uit een onderzoek van Rutgers en Soa Aids Nederland onder 10.000 jongeren van 13 tot 25 jaar.
Het pilgebruik onder meisjes en jonge vrouwen die ervaring hebben met seks nam in ruim tien jaar tijd af van 76 procent naar 46 procent. Daar staat tegenover dat sommigen van hen overstapten op het spiraaltje, maar de groep die helemaal geen vorm van anticonceptie gebruikt nam ook toe.
Het merendeel geeft als reden dat ze geen hormonen in hun lijf willen. Ondanks het dalende pilgebruik is het aantal jongeren dat te maken had met een ongewenste zwangerschap niet toegenomen.
Ook het condoomgebruik neemt af onder jongeren. Zo gebruikt 40 procent van de jongens zonder vaste relatie geen condoom. In 2012 was dit nog 25 procent. Toch neemt het aantal soa's onder jongeren niet toe.
De onderzoekers denken dat de soa's zich mogelijk minder snel verspreiden, omdat de groep jongeren met meer sekspartners is afgenomen. Ook kan het zijn dat het werkelijke aantal soa's onder jongeren hoger ligt, omdat soa's niet altijd klachten geven.
NOS Stories sprak eerder met jongeren die hormonen verruilden voor 'natuurlijke anticonceptie':
Volgens de onderzoekers hebben jongeren vaker seks met iemand met wie ze geen relatie hebben, maar hebben ze wel meerdere keren seks. Ongeveer een op de vijf jongeren zei de laatste keer seks te hebben gehad met zo'n 'seksmaatje'.
"Wellicht bestaat binnen deze seksuele relaties meer vertrouwen dan bij een one-nightstand. "We vertrouwen elkaar" is een veel genoemde reden om geen condooms te gebruiken", schrijven de onderzoekers.
De onderzoekers constateren ook dat jongeren een andere kijk hebben op seks zonder verliefdheid. In 2012 vond nog een kwart van de meiden het oké als twee mensen seks hebben zonder verliefd te zijn, nu denkt bijna twee derde er zo over. Voor het eerst denken meisjes hier nu vrijwel hetzelfde over als jongens.
"Positief aan deze ontwikkeling is dat jongens en meiden zich vrijer kunnen voelen om de relatievorm te kiezen die bij hen past," schrijven de onderzoekers. Maar ze wijzen erop dat seks met een vaste partner vaker als fijn wordt ervaren.
[unable to retrieve full-text content]
Slim instrument kijkt inwendig met de dokter mee of het kanker is of niet Het Financieele DagbladGisteren
•leestijd 5 minuten
1370 keer bekeken
•
Deze samenleving zoals we die nu kennen lijkt dood te lopen vanuit een neoliberaal en wetenschappelijk materialistisch narratief.
Afgelopen week waren mijn vrouw en ik 23 jaar getrouwd, wat best lang is als ik dit vergelijk met de stellen om ons heen. Het grootste deel van de huwelijken die in 2022 scheidden, duurde 5 tot 10 jaar. Dit bracht me bij de vraag wat nu het recept is voor een gezonde en duurzame relatie. Als ik dan kijk naar mijn eigen verbinding met mijn partner, kwamen we elkaar op latere leeftijd tegen en dan bedoel ik begin en midden 30. We hadden al beiden relaties achter de rug die waren verbroken. En we hadden beiden al geruime tijd aan onszelf gewerkt, waardoor er een vorm van zelfbewustzijn was ontstaan. Een eigen, autonoom centrum en ankerpunt in onszelf vanuit de ervaring van liefde voor onszelf.
Dit zelfbewustzijn en die liefde voor mezelf, zorgde ervoor dat ik niet de ander en in dit geval haar liefde nodig had om mijn innerlijk gat te vullen, wat een onvermijdelijk maar vaak onbewust gegeven is vanuit het gemis, tekort uit onze jeugd. Uitzonderingen daargelaten. Vanuit dit zelfbewustzijn werd ik geraakt toen ik haar ontmoette, werd ik geraakt door haar individualiteit, de mens die zij was en nog steeds is. De wederzijdse verliefdheid en later groeiende liefde vond zijn grond in onze individualiteit. Dus niet vanuit het opvullen van elkaars leegte en de symbiose die dan kan ontstaan. Dit kende ik wel vanuit een vorige relatie, waar ik vanuit mijn redderspatroon de ander in balans probeerde te houden. Een oud, bekend patroon uit mijn jeugd.
Ik moet denken aan de bekende tekst van Kahlil Gibran over het huwelijk; heb elkander lief, maar maak van de liefde geen band. Laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen. Vult elkanders beker, maar drink niet uit dezelfde beker. Geen elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk. Zingt en danst tezamen en weest blij, maar bent ieder alleen, zoals de snaren van een luit op zichzelf staan, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Het is belangrijk om nog wat langer stil te staan bij de term zelfbewustzijn, wat het wel is en wat het niet is. Zelfbewustzijn noem ik dat deel in ieder mens, dat verbonden is met de essentie, het geestelijk deel van het leven. Ik ga uit van het filosofisch idealisme dat de werkelijkheid bestaat uit een geestelijk en een materieel deel, de vormwereld. Dit in tegenstelling tot het materialisme, dat ervan uitgaat dat de totale werkelijkheid materieel is, wat ook het uitgangspunt is van onze reguliere wetenschap.
Mijn idealistisch uitgangspunt kan heftig reacties oproepen vanuit mensen die het materialisme aanhangen, omdat zij vinden dat ik stropoppen gebruik in mijn redenatie. Hun kritiek komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer, dat het idealisme niet te bewijzen is vanuit materialistische instrumenten gebaseerd op uiterlijke zintuigen, dus onzin is. Het zelfbewustzijn dat ik bedoel is als een zaadje, dat in potentie bij ieder mens aanwezig is en afhankelijk van de omgeving wel of niet kan groeien. Net als plantjes heeft het zelfbewustzijn voeding nodig, dat kunnen boeken zijn, het contact met mensen bij wie dit zelfbewustzijn ook aanwezig is, zoals leraren of andere volwassenen, maar ook eigen, innerlijke ervaringen.
We kunnen zelf de vruchtbare omgeving scheppen om dit plantje van zelfbewustzijn een stevige boom te laten worden. Dit is een proces van vallen en opstaan en het onder ogen zien van eigen patronen, die de pijn vanuit onze jeugd verbergen. Voor mij gaat dit zelfbewustzijn dus verder dan wat wij gebruikelijk zelfbewustzijn noemen, dat gekoppeld is aan ons denken en het beeld dat we van onszelf hebben vanuit onze persoonlijkheid. Vaak is dat een rotsvast beeld dat we met hand en tand verdedigen tegenover de buitenwereld. Hier zit weinig ruimte in voor groei en verandering, in tegenstelling tot wat ik versta onder zelfbewustzijn, dat verbonden is met onze essentie.
Dit zelfbewustzijn vormt voor mij het recept voor mijn duurzame relatie, waarbij we elkaars individuele groei ondersteunen. En met deze individuele groei, groeit ook de liefde en compassie voor elkaar. Als we elkaar triggeren, zijn we in staat om vanuit dit zelfbewustzijn al snel te zien dat de ander wel de aanleiding kan zijn, maar niet de oorzaak van heftige emoties die dus vaak hun oorsprong hebben in de eigen jeugd en het gebrek aan liefde en ondersteuning toen. Door deze trigger komt dit omhoog en door hier vanuit dit zelfbewustzijn zelf verantwoordelijk voor te nemen kan deze pijn uit het verleden van binnenuit worden geheeld. Niet door de liefde van de ander. De ander is een liefdevolle getuige. Weet dat een gezonde relatie niet volmaakt is en niet vrij is van triggers, omdat die ander zo liefdevol is. Mijn ervaring is wel dat mijn compassie voor mijn vrouw is gegroeid en dat is wederzijds, maar deze liefde vult niet elkaars leegte. Op deze manier vormt deze liefde gebaseerd op de aanwezigheid van zelfbewustzijn een vruchtbare bodem voor de ontwikkeling van onze kinderen, maar ook voor het werk dat we doen als ZZP'ers in de gezondheidszorg vanuit onze gezamenlijke praktijk Mens&Groei.
Het maakt me duidelijk hoe belangrijk dit zelfbewustzijn is, in relaties, maar ik denk ook in onze samenleving. Dit zelfbewustzijn is volgens mij de sleutel om tot een gezonde, duurzame samenleving te komen, met respect voor mens en natuur. Deze samenleving zoals we die nu kennen lijkt dood te lopen vanuit een neoliberaal en wetenschappelijk materialistisch narratief. We zoeken oplossingen nog steeds buiten onszelf en besteden daar enorm veel geld aan, bijvoorbeeld in de door ons ontwikkelde technologie, AI. In plaats van de aandacht te richten naar binnen, waar dat zelfbewustzijn aanwezig is. Vanuit dit zelfbewustzijn ontwikkelen we een eigen individualiteit die niet geïsoleerd is, maar juist verbonden is met de ander, met zijn omgeving. Vanuit een eigen gezond verstand, vanuit een eigen moreel standpunt. Autonoom, niet opgelegd van buitenaf. Dit zelfbewustzijn is voor mij de voorwaarde om te komen tot een gezonde balans en wordt de neoliberale economie met ons heilige geloof in de vrije markt niet langer een doel, maar een middel. En dat geldt ook voor de technologie.
Ik schrijf dit artikel omdat ik me oprecht zorgen maak over deze tijd en de chaos en verwarring waar we in zitten en ik vanuit mijn opgedane ervaring als mens en maatschappelijk werker wil bijdragen aan het geheel. In dit artikel geef ik mijn denkrichting vorm, waarbij ik aangeef dat het zelfbewustzijn, zoals dat zijn wortels heeft in onze essentie, in ons geestelijk deel, de sleutel zou kunnen zijn in de overgang naar een gezonde en duurzame samenleving, zoals dat ook in relaties het geval is. Ik zeg daarbij niet dat hiervoor iedereen moet komen tot deze vorm van zelfbewustzijn, maar ik denk wel dat we in ieder geval leiders nodig hebben met zelfbewustzijn. Zodat zij ons kunnen helpen en ondersteunen in de transitie die gaande is.
Het mooie is dat ik steeds meer mensen ontmoet, zeker ook jonge mensen, die een vorm van zelfbewustzijn hebben, waardoor zij hun eigen gezond verstand gebruiken en moreel standpunt hanteren. Niet zonder meer meegaan in het huidige narratief, dat in mijn ogen op instorten staat. Zij zoeken hun eigen weg, los van het oude systeem en zijn voor mij een teken voor een hoopvolle toekomst met een gezonde en duurzame samenleving.
Zowel in Japan als in Thailand groeien de geluiden in de main stream over vaccinatieschade. Zo meldde de Thaise Engelstalige newspaper de Bangkok Post op 14 januari 2024 dat long covid en Covid-19 vaccinaties kunnen leiden tot ziekte en dood.
Covid-19 vaccinatieschade en long covid zijn aan elkaar gerelateerd en voor artsen moeilijk te onderscheiden.
Sluimerende ziektes activeren
Volgens autoriteiten van de universiteiten Chulalongkorn en Rangsit kunnen long covid en herhaalde Covid-19-vaccinaties sluimerende ziektes activeren, de immuniteit verzwakken en tot kanker en hersenaandoeningen leiden.
Deze waarschuwing kwam van prof. dr. Thiravat Hemachudha, directeur van het Thaise Rode Kruis Emerging Infectious Diseases Health Science Center aan de Chulalongkorn Universiteit, en Panthep Puapongphan, decaan van het College of Oriental Medicine aan de Rangsit Universiteit. Zij verklaarden dat symptomen die langer dan drie maanden na de Covid-19-infectie aanhielden long covid werden genoemd en dat ze symptomen omvatten met betrekking tot het hart, de longen en de zenuwen, evenals de ontsteking van huid, pezen, vezelig weefsel, spieren en gewrichten. Ze zouden ook tot kanker kunnen leiden en tot uitbraken van sluimerende ziekten zoals herpes kunnen leiden.
De autoriteiten verklaarden dat er pogingen zijn gedaan om gegevens te verbergen over de mensen die getroffen zijn of gedood zijn door vaccinaties, en dat het officiële aantal mensen dat werd getroffen is door vaccinatieschade onrealistisch laag is. Het gevolg is dat veel mensen zich er niet van bewust zijn dat de vaccinaties hun gezondheid beïnvloeden en dat ze geen goede behandeling kunnen vinden.
Thiravat en Panthep meldden ook dat het sterftecijfer onder de Thaise bevolking is gestegen ten opzichte van het niveau vóór en tijdens de Covid-19-pandemie. Ze drongen aan op onderzoek om uit te vinden of er een verband was met vaccinaties, omdat er geen relevante cijfers zijn Verder beweerden zij dat ui onderzoek in andere landen is gebleken dat de vaccinatie tegen Covid-19 sommige mensen heeft gedood die schade opliepen aan hun lichaamssystemen, waaronder hun hart-, bloed- en ademhalingssystemen.
Bovendien ontdekte de Faculteit der Geneeskunde van de Chulalongkorn Universiteit bij bijna 100 gevaccineerde Covid-19-patiënten ontstekings- en eiwitaandoeningen die duiden op hersenaandoeningen, waarbij sommigen daadwerkelijk symptomen van hersenstoornissen vertoonden.
Zwakke T-celrespons
Thiravat en Panthep citeerden ook een onderzoeksproject van de medische faculteit van de Mahidol-universiteit, waaruit bleek dat sommige mensen na hun derde vaccinatie tegen Covid-19 een zwakke T-celrespons hadden. Het zou volgens hen betekenen dat overmatige vaccinaties de immuniteit kunnen verzwakken en dat daarom de echte gegevens moeten worden onthuld, zodat mensen weloverwogen beslissingen kunnen nemen over hun vaccinatie.
Het Artsen Collectief pleit voor meer onderzoek naar de prevalentie en het scala aan symptomen van Covid mRNA-vaccinatieschade.
Steun ons, word vriend!
Vindt u de artikelen van Artsen Collectief waardevol? Word dan vriend. Gratis! Als vriend krijgt u onze maandelijkse nieuwsbrief, kunt u suggesties doen aan ons redactieteam en blijft u op de hoogte van alle ontwikkelingen!
Samen staan we sterker. Van angst terug naar vertrouwen!
Disclaimer: Het Artsen Collectief is niet verantwoordelijk voor de inhoud op de genoemde pagina’s van externen waar naar verwezen wordt. Het delen van een pagina betekent niet dat het Artsen Collectief alle opvattingen deelt. Het Artsen Collectief ondersteunt het inwinnen en delen van (medische) informatie zonder censuur om een open gesprek / wetenschappelijke discussie te stimuleren.
Als je regelmatig koffie drinkt, is je lichaam gewend geraakt aan de cafeïne die het bevat. Cafeïne is een stimulerend middel dat het centrale zenuwstelsel activeert. Het zorgt ervoor dat je je alerter, actiever en minder moe voelt.
Als je stopt met het drinken van koffie, moeten je hersenen en lichaam wennen aan het leven zonder cafeïne. Dit kan leiden tot ontwenningsverschijnselen, die meestal binnen 24 tot 48 uur na het stoppen met koffie drinken beginnen.
De meest voorkomende ontwenningsverschijnselen zijn:
De ernst van de ontwenningsverschijnselen hangt af van hoeveel koffie je drinkt en hoe lang je het al drinkt. Hoe meer koffie je drinkt en hoe langer je het al drinkt, hoe erger de ontwenningsverschijnselen waarschijnlijk zullen zijn.
De ontwenningsverschijnselen duren meestal ongeveer een week. In sommige gevallen kunnen ze langer aanhouden, tot wel twee weken.
Naast ontwenningsverschijnselen kunnen er ook andere veranderingen optreden in je lichaam en geest als je stopt met het drinken van koffie. Deze veranderingen zijn meestal positief:
Stoppen met het drinken van koffie kan dus een aantal voordelen opleveren voor je gezondheid en welzijn.
Als je wilt stoppen met het drinken van koffie, is het belangrijk om het geleidelijk te doen. Stop niet ineens, maar verminder de hoeveelheid koffie die je drinkt in de loop van een paar weken. Zo kun je de ontwenningsverschijnselen verminderen.
Hier zijn een paar tips om te stoppen met het drinken van koffie:
Stoppen met het drinken van koffie kan een uitdaging zijn, maar het is zeker de moeite waard. Je zult je fitter, energieker en alerter voelen.
“We waren begin twintig en waren net gaan samenwonen, toen Stef zijn eerste epileptische aanval kreeg. Hij bleek een hersentumor te hebben; ons zorgeloze leventje was in één klap voorbij. Stef onderging twee hersenoperaties, die hij ternauwernood overleefde.
Hoewel zijn karakter erdoor veranderde, wilde ik nog steeds dolgraag met hem verder. Tussen de chemo’s, bestralingen en controles door trouwden we. Ik raakte zelfs zwanger, we konden ons geluk niet op. Maar toen Suze twee was, vonden ze een nieuwe, agressievere tumor in zijn hoofd.”
“Snel daarna belandde Stef in bed. Weliswaar kregen we veel hulp, maar ik kwam nauwelijks nog tot rust. Ik sliep met één oog open, stond altijd aan. Gelukkig bleven we wel praten. Stef begreep dat ik snakte naar een normaal leven; ik zette mezelf al jaren opzij voor hem. Hij wilde niets liever dan dat Suze en ik weer gelukkig zouden worden.
Dat ik al zo snel een liefde zou krijgen, had ik ook niet verwacht. Ik geniet enorm van de zorgeloosheid in mijn relatie met Martijn. Suze is ook gek op hem, ze noemt hem zelfs papa. Voor de ouders van Stef was dat even wennen, maar ze gunnen ons een nieuwe start. Ik vind het mooi dat geluk en gemis bij ons naast elkaar mogen bestaan.”
Vooral voor oudere patiënten zijn de resultaten van het onderzoek veelbelovend. Die doelgroep heeft een groter risico op complicaties bij - en langer herstel na - een operatie. "We wisten al dat muziek kan helpen bij het verminderen van stress en bij pijnbestrijding", vertelt onderzoeker Van der Wal aan Editie NL. "Maar nu hebben we kunnen aantonen dat het ook een positief effect lijkt te na een operatie."
Tot op heden werd vooral vanuit een klinisch perspectief het effect van muziek onderzocht. "Maar je moet de mensen in z'n totaliteit benaderen", vindt Van der Wal. "In lichaam en geest." Vanuit dat uitgangspunt dook ze verder in de materie en nam ze de toegevoegde waarde van livemuziek onder de loep en hoe mensen het ervaren.
Pijn speelt bijvoorbeeld een grote rol na een operatie. "Het geeft stress", licht Van der Wal toe. "Dan kom je slechter uit bed en moeilijker in beweging, wat mentaal ook niet prettig is. Die stressreactie in je lijf zorgt ervoor dat je lichaam aan het werk gaat om te herstellen. Maar bij ouderen kan het zorgen voor oversturing en complicaties."
Ze gaat verder: "Het zenuwstelsel bestaat uit twee takken die elkaar in evenwicht houden, als een soort gaspedaal en rem. Met zo'n stressreactie is dat systeem uit balans. Muziek kan dan een positief effect hebben. We zagen bij patiënten met musici aan bed een afname van de mate waarin ze pijn beleefden."
Altvioliste Luca Altdorf is een van de muzikanten die bij meerdere patiënten aan het bed stond om livemuziek te verzorgen. Ze was van dichtbij getuige van de effecten. Een ervaring die haar is bijgebleven, is die van een vrouw die kort na opname in het ziekenhuis slecht nieuws kreeg. "Ze wilde een improvisatie die ging over acceptatie", vertelt Altdorfer. "Ik kreeg een warm gevoel en begon iets te spelen."
"We konden aan haar en haar partner zien dat het wat losmaakte en het verbond ons. Dat was een heel speciaal moment. De volgende dag bleken de resultaten beter te zijn. Ze zei dat de muziek enorm hielp in die situatie."
De ervaringen lopen uiteen, maar zijn vooralsnog positief. "Voor een andere mevrouw voelde de muziek als een massage. Ze voelde zich echt losser, vertelde ze. Net als een meneer die pijn had in zijn voet, en zich ook losser voelde toen hij de muziek hoorde."
"En een andere keer probeerde een man zich groot te houden. We speelden een vrolijk stuk, maar hij begon te huilen: alles kwam los. Hij voelde pijn, maar tegelijkertijd was het makkelijker om erin mee te gaan."
Wetenschapsjournalist Mark Mieras vindt het logisch dat muziek iets doet met herstel. "Waarschijnlijk omdat muziek een speelse uitdaging is", zegt Mieras. "Het doet gewoon veel met stress en zet je in een soort ontwikkelstand waardoor je lichaam meer is ingesteld op herstel."
"Die herstelstand is wat je wil na een operatie en merk je geestelijk en lichamelijk, waarbij je flexibel wordt en in staat om te reageren en sociaal te doen. Muziek activeert de hersenen vanwege allerlei onverwachte elementen die het bevat."
Het lichaam wordt dus voorbereid op het onverwachte. "Iedereen kent ook wel het effect van muziek luisteren", gaat Mieras verder. "Waardoor bijvoorbeeld verdrietige mensen veel baat hebben bij muziek. Die voorbereiding op wat er komen gaat, werkt ook door in het stress- en immuunsysteem."
Hetzelfde effect deed zich voor toen een ziekenhuis in Hilversum besloot om een faciliteit te creëren om patiënten chemotherapie te geven in het bos. "Ook dat activeerde de stand van herstel", zegt Mieras. "De dosis chemo werd hoger en effectiever, maar patiënten vonden het niet vervelender."
Wat betreft muziek in de zorg hebben het UMCG en meerdere muzikanten zich al verenigd in een stichting, die vooralsnog afhankelijk is van subsidies. De partijen hopen op permanentere financiering, onder andere omdat ze geloven dat muziek in de zorg een deel van de werkdruk zou kunnen verminderen.
"Een aanzienlijk aantal zorgmedewerkers heeft te maken met veel stress", vervolgt verpleegkundig onderzoeker Van der Wal. "Dat verandert het contact met de patiënt." De inzet van livemuziek zou een deel kunnen overnemen en zo bijdragen. "Aan compassie voor zorgmedewerkers, dat ze meer doen wat ze leuk vinden."
[unable to retrieve full-text content]
Zit je neus verstopt? Arts licht zeven neussprays door én tipt de veiligste: 'Dit noem ik een paardenmiddel' TubantiaHele verhaal bekijken via Google Nieuws
Dat blijkt uit een wetenschappelijk onderzoek waar meer dan 8000 kinderen van 8 tot 18 jaar aan hebben meegedaan uit negen Europese landen. Psycholoog Juul Coumans, verbonden aan de Open Universiteit, werkte als onderzoeker mee aan de studie.
"Dit onderzoek is grootschalig opgezet om uitgebreide kennis te achterhalen over leefstijl en gezondheid, en ook de ontwikkelingen in de loop van de tijd te volgen, aangezien deelnemers gedurende een bepaalde periode werden gevolgd", zegt Coumans tegen RTL Nieuws.
Voor dit onderzoek werd de blootstelling van kinderen aan televisie, computer, smartphone en internet gemeten aan de hand van een vragenlijst. "Cognitief functioneren werd gemeten met zowel een vragenlijst als computertaken", vertelt de onderzoeker.
"In deze studie is gekeken naar een specifieke vorm van impulsiviteit, namelijk impulsiviteit bij het ervaren van negatieve emoties zoals boosheid", zegt Coumans. "Wanneer kinderen zich bijvoorbeeld verdrietig voelen, kunnen ze geneigd zijn om impulsiever gedrag te vertonen."
Wie impulsief gedrag laat zien, heeft weinig remmingen. Je doet wat in je opkomt, zonder erbij na te denken welke gevolgen dit heeft.
Uit het onderzoek blijkt dat die impulsiviteit toeneemt naarmate kinderen vaker achter een scherm zitten. "Kinderen die meer blootgesteld werden aan smartphones en het gelijktijdig gebruiken van media, vertoonden een hogere mate van impulsiviteit bij het ervaren van negatieve emoties", aldus Coumans. De resultaten waren bij meisjes overigens duidelijker merkbaar dan bij jongens.
Een verhoogde impulsiviteit kan van invloed zijn op het gedrag, maar kan ook aan de basis liggen van tal van andere problemen. "Ongezond eetgedrag, overgewicht, slaapproblematiek, criminaliteit, alcohol- en drugsgebruik", somt Coumans op.
Overmatig schermgebruik kan op deze manier de algehele gezondheid, welzijn en ontwikkeling van kinderen beïnvloeden. "Af en toe is het prima om iets ontspannends te doen, zolang het maar met mate gebeurt", zegt Coumans.
Dat is voor veel ouders makkelijker gezegd dan gedaan. In veel gezinnen is het beperken van schermgebruik bij kinderen een dagelijkse strijd. Als ouders die strijd aan willen gaan, is het belangrijk dat ze daarbij eerst naar hun eigen kijkgedrag kijken, stelt opvoedingsdeskindige Marina van der Wal. "Want hoe kunnen mensen kinderen leren met schermen om te gaan als ze dat zelf niet zo goed kunnen?" zegt ze.
"Alle uitkomsten van onderzoeken die voor onze kinderen gelden, gelden op enigerlei wijze ook voor volwassenen", aldus Van der Wal.
Volgens de opvoedingsdeskundige is het belangrijk om duidelijke grenzen te hebben, en vooral ook om te weten waaróm je die grenzen stelt.
"Wat voor mij heel belangrijk is, is dat ouders niet alleen maar zeggen: 'Je mag zo lang op de tablet, dit is de regel, slik het maar'", zegt Van der Wal.
Volgens haar moet bij het stellen van die grenzen duidelijk zijn wat de toegevoegde waarde is van tijd met én zonder scherm. "Dan kun je zeggen: 'hier ligt de grens', en dan kan je dat niet alleen rationeel, maar ook vanuit je hart en overtuiging brengen."
Het eigen gedrag van de ouders is daarbij het belangrijkste. "Investeer in je gezin", zegt ze. "Dat willen kinderen uiteindelijk ook. Een van de grootste ergernissen van kinderen en pubers is ook dat hun ouders zo vaak boven zo'n schermpje zitten."
[unable to retrieve full-text content]
Verwarming op 22? Het is juist goed voor je gezondheid om 'm wat lager te zetten Libelle[unable to retrieve full-text content]
"Dat de kanker overal zat, verbaasde me niks. Frank rookte en dronk vol overgave, al zolang ik hem ken. Of kende, want hij is er niet meer. Eigenzinnig was 'ie. Hij had een kroeg in de binnenstad en dat was zijn lust en zijn leven. Tot ver na zijn zeventigste bleef hij er aan de bar zitten, een paar keer per week. Ook al had hij zijn café al jaren verkocht.
Toen hij last kreeg van zijn benen, vond Frank meer uitrusten logischer dan naar de dokter gaan. 'Komt wel goed', zei hij altijd. Pas op het moment dat zelf uit bed komen niet meer lukte, wilde hij de dokter laten komen. Die schudde zijn hoofd en twee scans later was duidelijk dat de uitzaaiingen overal zaten."
"Ik mis Frank, natuurlijk, maar een grote klap was zijn overlijden niet. Die diepe rouw waarover ik soms lees, of die ik in mijn omgeving zie, die blijft uit. Mijn man was niet eens lang ziek, maar wel elf jaar ouder. Blijkbaar heb ik er altijd al rekening mee gehouden dat ik het laatste deel van mijn leven alleen zou doorbrengen.
Frank was vaak moe, terwijl ik heel actief ben. De afgelopen vijftien jaar heb ik me in allerlei clubjes en hobby’s gestort en die mensen nodigen me nog steeds voor van alles uit."
"Het blijft een gemis, we waren toch ruim veertig jaar bij elkaar, maar dat zwarte gat? Daar kom ik niet eens aan toe. Mijn zoon neemt het me kwalijk dat ik zo makkelijk doorga met mijn leven. 'Moet je per se naar de moestuin morgen?', vroeg hij laatst.
Ik was me van geen kwaad bewust, maar het bleek precies twee jaar geleden dat Frank naar het ziekenhuis ging, waar hij dus niet meer uitkwam, en daar wilde mijn zoon bij stilstaan met een koffie in de stad. Prima hoor, daar niet van."
"Ik heb mijn verdriet en daarnaast kijk ik vooruit. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. Maar wat moet ik dan? De hele dag zitten sippen? Ik ben juist dankbaar voor mijn rijke leven. Elke dag zie ik wel iemand en ‘s avonds zit ik een beetje te hobby'en of kijk ik tv. Ik verveel me geen moment."
"Misschien scheelt het ook wel dat ik met al die verschillende mensen nog vaak over Frank praat. Dat deed ik toen hij nog leefde ook al. Hij was belangrijk voor me en dat blijft zo. Maar mijn eigen leven vind ik net zo belangrijk en de jaren die nog voor me liggen. Voor hetzelfde geld zijn het er nog twintig, en die beleef ik graag zo gezellig mogelijk.
Frank had niets met dat sociale en zat soms hele dagen in zijn leesstoel. Zo oud worden past mij niet. Ons leeftijdsverschil vond ik nooit een probleem, maar terugkijkend denk ik dat onze verschillende levensfases een grotere impact op onze relatie hadden dan ik dacht."
"De laatste vijftien jaar leefden we ieder in onze eigen wereld en vonden we elkaar vooral nog op de momenten dat we naar de kinderen en kleinkinderen gingen. Dat is geen verwijt overigens, ik vond het juist fijn hoe Frank en ik elkaar altijd de ruimte konden geven.
En nu helpt het me in mijn verdriet. De overgang is niet zo groot. Mijn man was de laatste jaren al veel minder mijn partner. Mijn kinderen voelen vooral het verlies van hun vader. Ik denk dat er geen waarde hoeft te hangen aan rouw, en geen vorm. We voelen allemaal verdriet en we gaan er alle drie op een andere manier mee om."
"Het klinkt onaardig om te zeggen, maar het valt me tot nu toe mee. Al die jaren moest ik er niet aan denken dat Frank iets zou overkomen, maar kennelijk heb ik er van binnen rekening mee gehouden. Nu het zover is, merk ik dat ik het kan dragen.
Daar is Frank ook debet aan, want hij heeft gezorgd dat alles financieel, administratief en ook voor zijn crematie perfect geregeld was. Hij heeft me altijd ontzorgd, dat was zijn manier van liefde tonen. En die liefde voel ik nu nog steeds."
De namen in dit artikel zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.
Sandra valt na de behandelingen in een zwart gat. ,,Toen begon het verwerken pas. Wat heb ik eigenlijk allemaal meegemaakt?”© Foto Charles Groeneveld
Annemarie de Jong
Leiden
Als Sandra Buskermolen buiten haar menstruatie om bloedingen krijgt, vertrouwt ze het niet. Ze gaat naar de huisarts en krijgt uiteindelijk slecht nieuws: baarmoederhalskanker. Minder dan de helft van de vrouwen laat intussen een uitstrijkje maken. „Doe dat alsjeblieft wel. Wat ik heb meegemaakt wil je echt niet”, zegt Sandra.
Een grote groep basisartsen doet geen vervolgopleiding om zich te specialiseren, een deel verlaat de zorg zelfs definitief. Pure kapitaalvernietiging na jaren studie, en dat in een tijd waarin de dokters hard nodig zijn.
Van de ruim 26.000 basisartsen in Nederland is bijna 60 procent nog niet begonnen met een vervolgopleiding, bijvoorbeeld om huisarts of chirurg te worden. Omgerekend gaat het om ruim 15.000 artsen die zich nog niet gespecialiseerd hebben. Een wezenlijk deel van deze groep, veelal jonge dokters, wil zelfs helemaal niet meer als arts werken.
Dat is doodzonde, vindt vice-decaan geneeskunde aan de Vrije Universiteit Amsterdam Christa Boer: "We verliezen veel belangrijke handen aan het bed voor toekomstige zorg. Als het probleem met deze groep basisartsen niet goed geanalyseerd en aangepakt wordt, kan goede zorg in de toekomst niet meer gegarandeerd worden."
Daarbovenop komen nog de kosten van de studie geneeskunde, die 6 jaar duurt. De opleidingskosten bedragen ongeveer 100.000 euro per student. "Dat is een dure grap als we de vertrekkende basisartsen niet kunnen motiveren om te blijven", verzucht Boer.
Maar hoeveel basisartsen hun witte doktersjas aan de wilgen (willen) hangen en waarom, dat wordt tot nu toe niet in kaart gebracht. Wel houdt de Vrije Universiteit zelf een vinger aan de pols bij voormalige geneeskundestudenten en hoort veel over drijfveren, motivatie en plannen van studenten en basisartsen.
Hieruit komt onder meer naar voren dat veel jonge dokters niet meer in de ouderwetse hiërarchie van een ziekenhuisomgeving willen werken. Ook het gebrek aan flexibiliteit als het gaat om werktijden of het niet kunnen combineren van klinisch werk en onderzoek zijn redenen om te stoppen.
Max van der Sijp is een van de basisartsen die de zorg vaarwel heeft gezegd. De geneeskundestudent was al volop bezig met de specialisatie tot radioloog toen hij 7 maanden geleden besloot om het roer om te gooien. Inmiddels werkt hij voor een groot accountancybedrijf.
"Ik vond het werk in de klinische setting niet fijn, er waren heel weinig uitdagingen. Het sloot totaal niet aan op wat ik wilde. Toen ben ik om me heen gaan kijken", legt Max zijn besluit uit. Hij sprak met verschillende wetenschappers en bedrijven. "En dat klikte veel beter."
De jonge arts is niet rouwig om zijn keuze: "Het verschil tussen mijn huidige werkplek en de situatie in het ziekenhuis is groot. Hoe je samenwerkt en hoe je met elkaar omgaat, dat is echt heel anders. De verantwoordelijkheden zijn ook beter verdeeld."
Max denkt dat er in ziekenhuizen weinig wil is om te veranderen. "De structuur in een ziekenhuis is vaak heel klassiek, met veel hiërarchie. Ze lopen ontzettend achter op de rest van het bedrijfsleven. Veel artsen hebben echt geen boodschap aan vernieuwing en aan de wensen van een nieuwe generatie dokters."
Joas Duister van Stichting Beroepsopleiding Huisartsen (SBOH), een organisatie die zich bezighoudt met vervolgopleidingen buiten het ziekenhuis, herkent dat beeld. "Jonge dokters vragen steeds meer om modern werkgeverschap met voldoende autonomie en niet te veel administratie. En ze maken zich drukker over maatschappelijke thema's, zoals de impact van klimaatverandering op de gezondheid."
Maar regelmatig is er bij werkgevers nog weinig ruimte voor de ideeën van deze nieuwe generatie artsen, zegt Duister. "We zien daardoor een steeds groter wordende mismatch tussen de enorme behoefte aan met name medisch specialisten buiten het ziekenhuis en de sterk afnemende instroom van basisartsen hiervoor."
Bente Hagen is een basisarts die twijfelt over haar beroepskeuze. Ze dacht eraan om gynaecoloog te worden en ze werkte met plezier een paar jaar op de afdeling. Toch besloot ze om te stoppen met haar werk binnen het ziekenhuis. Het repetitieve karakter van het werk ging haar steeds meer tegenstaan: "Je werkt lange dagen en doet als basisarts full time patiëntenzorg."
Volgens Bente is er binnen het ziekenhuis te weinig ruimte om onderzoek te doen naar onbenutte talenten naast het dagelijkse werk, maar ook voor het geven van onderwijs of het volgen van extra cursussen. "Hierdoor staat je persoonlijke ontwikkeling stil."
Het is dus alle hens aan dek om twijfelaars als Bente binnenboord te houden en afgeknapte dokters als Max weer terug te halen. De VU is onder leiding van vicedecaan Boer daarom begonnen met een programma waarin de medische faculteit bewuster zoekt naar pluriformiteit binnen de opleiding.
Want dat is hard nodig, vindt Boer. "De komende 20 jaar gaat de zorg enorm veranderen door invloeden van kunstmatige intelligentie en e-health. Het beeld van de dokter zal anders worden." Maar in veel opleidingen is hier te weinig oog voor, ziet ze: "Opleiders en artsen denken nog steeds in een eenzijdig pad: geneeskundestudent wordt uiteindelijk specialist in het ziekenhuis."
Maar is zo'n aanpak voldoende om basisartsen ervan te overtuigen om toch een vervolgopleiding te doen? Bente is inmiddels hard bezig met het maken van beroepskeuzetesten. Ook heeft ze regelmatig afspraken met mensen die zowel binnen als buiten de medische wereld werken om te verkennen wat voor werk echt bij haar past.
"Het was heel moeilijk om het pad tot specialist in het ziekenhuis los te laten, maar ik ben blij om nu bezig te zijn met de vraag: waar komen mijn talenten het best tot uiting", vertelt ze. "En dat is iets waar in de opleiding gewoon onvoldoende aandacht voor was."
Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat.
